واقعا چرا باید وقتی از روی بیخوابی ، اول صبح روز تعطیل روی پروژه ای کار کنی ، سرور این پروژه با کمبود پهنای باند و کندی روبرو باشه وقتی شرکت فروشنده ادعای آپ تایم بالای 99.9 درصد داره؟ کشور تحریمی چه چیز مثبتی داره که در این بخش هم بتونه موفق عمل کنه؟
اصل ماجرا اینجاست که بدلیل تحریم ها ما در کشوری هستیم که دسترسی مستقیم به سرویس های بین المللی نداریم و یک سری کاسب در همه بخش ها داریم که از این تحریم در حال کسب در آمد هستند. در حوزه وب و هاستینگ شرکت ها یکی دو تا نیستند، مثل قارچ شرکت هاستینگ داریم، برخی ها واسط فروش سرویس های خارجی هستند ، برخی هم واسط فروش همان واسطها هستند و برخی هم سرویس های رایگان خارجی را به صورت پولی بعنوان سرویس های فوق ارزان به کاربر بدبخت ایرانی ارائه می دهند.
شرکت هایی مثل OVH یا Hetzner دارای سرورهای مختلفی هستند. از سرورهای بروز که IBM با نیروی اختصاصی در مراکز دیتاسنتر آنها نصب کرده تا سرورهای قدیمی که فقط جنبه استفاده های ساده و شرکت های عام المنفعه را دارند. بیشتر شرکت های ایرانی با هزینه های گزاف و با استفاده از نام این شرکت ها سرورهای قدیمی این شرکت ها را به عنوان هاست خارج از کشور ارائه می دهند ، سرویس هایی که با قیمت های بسیار پایین در اختیار کاربر قرار میگیرند. مستندهای زیادی از نحوه کارکرد و آنچه درون این سرویس دهندگان می گذرد در یوتیوب قرار دارد.
موضوع انحصار در فضای دیجیتال در هاست و دامنه خلاصه نمی شود، از صرافی های کریپتویی گرفته که همیشه در حال هایپ کردن پروژه های بین المللی با چاشنی داروهای تاخیری هستند، تا سایر ابزارهای پریمیومی که در وب مشاهده می کنید، همه در اختیار افراد و گروه هایی هستند که سودشان در تحریم است و کاربر ایرانی با بی ارزش ترین پول دنیا بایستی همیشه بیشترین هزینه را پرداخت کند.
اگر واسط فروش هاست و دامنه هستیم ، رک و راست بیاییم بگیم که دقیقا چه سرویسی و از چه سروری داریم استفاده می کنیم؟ هزینه های مختلف را بیان کنیم و مثلا بفرماییم که هاست مثلا ماهی 100 هزار تومان چطور در ایران 500 هزار تومان تمام می شود؟ و به مشتری بگوییم که اگر دوست داری خودتان هاست تهیه کنید و از فلان جا می تونید مستقیما خودتان تهیه کنید.
در فضای محدود و تحریمی هم می توان آدم بود. به امید موفقیت همه
نظرات
ارسال یک نظر