در دهه ۱۹۷۰، باستان‌شناسان بقایای انسان‌های پیشاتاریخی را از یک چاه عمیق در سامرست انگلستان کشف کردند. اما حقیقت آنچه واقعاً بر سر آن مردان، زنان و کودکان آمده است، به مدد تحقیقات جدیدی که انجام شده ، اخیراً روشن شده است.
باستان‌شناسان در بریتانیا و اروپا بقایای ۳۷ فرد از عصر برنز اولیه را در انگلستان بررسی کرده‌اند و شواهدی از یک قتل‌عام وحشتناک را کشف کرده‌اند. یافته‌های آن‌ها که در ژورنال Antiquity توضیح داده شده است، پرده از بزرگ‌ترین نمونه شناخته‌شده خشونت بین افراد در پیشاتاریخ بریتانیا برمی‌دارد و این ایده را به چالش می‌کشد که بریتانیا در عصر برنز اولیه (تقریباً بین ۲۵۰۰ تا ۱۲۰۰ پیش از میلاد) دوره‌ای نسبتاً صلح‌آمیز بوده است.
این بقایا شامل بیش از ۳۰۰۰ استخوان و تکه‌های استخوان انسانی است که قبلاً در یک چاه ۱۵ متری در سایت باستان‌شناسی Charterhouse Warren در سامرست کشف شده بود. این افراد شامل مردان، زنان و کودکان بودند که به گفته پژوهشگران، احتمالاً نماینده یک جامعه بودند. آن‌ها کشته، قطعه‌قطعه و احتمالاً خورده شده بودند پیش از آنکه به داخل چاه انداخته شوند.
شواهدی از خشونت و آدم‌خواری
به رهبری ریک شولتینگ از دانشگاه آکسفورد، باستان‌شناسان شواهدی از آسیب شدید به جمجمه، شکستگی‌هایی در زمان مرگ، و بریدگی‌هایی که احتمالاً ناشی از گوشت‌کنی بوده را کشف کردند.، به گفته این مطالعه دو مورد آخر به طور خاص نشان‌دهنده عمدی بودن قطعه‌قطعه کردن و آدم‌خواری است.
در خصوص آدم‌خواری، پژوهشگران انگیزه‌های ممکن مانند آیین‌های تدفینی یا گرسنگی را رد کردند. مرگ این افراد به وضوح خشونت‌آمیز بوده است، هیچ نشانه‌ای از درگیری دیده نمی‌شود (که نشان می‌دهد احتمالاً غافلگیر شده‌اند)، و وجود استخوان‌های گاو در همان چاه نشان می‌دهد که کمبودی از نظر غذا وجود نداشته است. بنابراین، چه چیزی می‌توانست موجب این اقدام تکان‌دهنده خشونت پیشاتاریخی شود؟
آدم‌خواری به عنوان ابزاری برای غیرانسانی کردن
پژوهشگران در مقاله خودشان که در ژورنال Antiquity منتشر شده بیان می کنند که : «آدم‌خواری ممکن است راهی برای "غیر خودی" کردن متوفیان بوده باشد. با خوردن گوشت آن‌ها و مخلوط کردن استخوان‌هایشان با بقایای حیوانات، قاتلان دشمنان خود را به حیوانات تشبیه کرده و به این ترتیب آن‌ها را از انسانیت تهی کرده‌اند.»
با این حال، این توضیح انگیزه خشونت به طور کلی را روشن نمی‌کند. در آن زمان، بریتانیا دچار تغییرات اقلیمی مشکل‌زا یا رویدادهای دیگری که ممکن بود موجب رقابت بر سر منابع شود، نبوده است. همچنین هیچ شواهد ژنتیکی شناخته‌شده‌ای از درگیری قومی وجود ندارد.
عوامل اجتماعی به عنوان محرک خشونت
پژوهشگران نتیجه گرفتند که این درگیری ممکن است ناشی از عوامل اجتماعی بوده و احتمالاً با مسائلی مانند سرقت یا توهین برانگیخته شده باشد. شاید طاعون—که در تحقیقات قبلی از دندان‌های عفونی دو کودک شناسایی شده بود—تنش‌های موجود را بدتر کرده باشد.
آن‌ها نوشتند: «یافته‌ها در نهایت تصویری از مردمانی پیشاتاریخی ترسیم می‌کند که در آن کج‌فهمی‌ها و چرخه‌های انتقام می‌توانست به اقداماتی بسیار خشونت‌آمیز منجر شود. این وضعیت، متأسفانه، در زمان‌های اخیر نیز آشنا است.»
چالشی برای تصور دوره‌ای صلح‌آمیز
اگرچه شواهد مستقیم از درگیری‌های خشونت‌آمیز در بریتانیا بین سال‌های ۲۵۰۰ تا ۱۵۰۰ پیش از میلاد کمیاب است، صحنه این قتل‌عام به وضوح این ایده را به چالش می‌کشد که این دوره ممکن است نسبتاً صلح‌آمیز بوده باشد.
شولتینگ توضیح داد: «این یافته تصویری بسیار تاریک‌تر از این دوره را نسبت به آنچه بسیاری انتظار داشتند ترسیم می‌کند. Charterhouse Warren یکی از آن سایت‌های باستان‌شناسی نادری است که طرز فکر ما را درباره گذشته به چالش می‌کشد. این که احتمالاً این یک رویداد منحصر به فرد نبوده، اهمیت بیشتری به روایت این داستان می‌بخشد.»
وی افزود: «در این مرحله، تحقیقات ما به اندازه‌ای که پاسخ داده است، سوالات بیشتری مطرح کرده است. کارهای بیشتری برای روشن کردن این فصل تاریک از پیشاتاریخ بریتانیا در حال انجام است.»
درس‌هایی از پیشاتاریخ
اگرچه نمی‌توانیم کاری برای فجایع مبهم پیشاتاریخی انجام دهیم، شاید بتوانیم نه فقط از تاریخ، بلکه از پیشاتاریخ نیز بیاموزیم تا چرخه‌های انتقام خود را بیش از این از کنترل خارج نکنیم.
پستها
.png)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر