تلسکوپ فضایی وب سال نو را به شکلی مشابه ما انسان‌ها جشن می‌گیرد، با ثبت تصاویر از انفجارهای درخشان رنگ در آسمان. البته نه دقیقاً "در آسمان"—خود وب در فاصله یک میلیون مایلی از زمین قرار دارد و اهداف آن بسیار دورتر هستند. اما این رصدخانه پیشرفته فضایی اخیراً تصاویری از دو کهکشان با طرح مارپیچی بزرگ را ثبت کرده است، و یکی از آن‌ها به نظر می‌رسد که دورترین کهکشان شناخته شده تاکنون باشد.
محققان مقالاتی درباره این دو کهکشان مارپیچی عظیم نوشته‌اند که در حال حاضر در نسخه پیش‌چاپ arXiv منتشر شده‌اند. یکی از این کهکشان‌های باستانی A2744-GDSp-z4 نام‌گذاری شده است؛ دیگری—که حتی دورتر است— به نام یک الهه اژدهای قرمز در اساطیر چینی "ژولونگ" نامیده شده است . هر دو کهکشان مارپیچی تازه کشف شده از نوع کهکشان‌های مارپیچی بزرگ هستند ، کهکشان‌هایی با بازوهای بسیار مشخص. کهکشان‌های مارپیچی با بازوهای کوچکتر ، "کهکشان‌های مارپیچی پرکننده" نامیده می‌شوند. برای مقایسه، کهکشان راه شیری ما یک کهکشان مارپیچی میله‌ای است، اگرچه محققان همچنان ساختار دقیق آن و مناسب‌ترین عنوان برای آن را بررسی می‌کنند.
 |
| A2744-GDSp-z4 |
ژولونگ، که در تصویر بالای مقاله به رنگ صورتی دیده می‌شود، "دورترین کهکشان از نوع برآمدگی+دیسک با بازوهای مارپیچی شناخته‌شده تا به امروز" است. جرم آن مشابه جرم کهکشان راه شیری است (که برای چنین کهکشان اولیه‌ای بالاتر از میانگین است) و نرخ تشکیل ستاره نسبتاً پایینی دارد. این کهکشان مارپیچی بزرگ طراحی شده تنها حدود ۶۶ جرم خورشیدی در سال تولید می‌کند. این یافته در کنار داده‌های پیشین تلسکوپ وب که نشان می‌داد کهکشان‌های باستانی فلزات کمی داشتند و بسیار گازی بودند، جالب توجه است.
کهکشان‌های مارپیچی بزرگ بسیار دور هستند، به همین دلیل در تصاویر وب به‌شدت پیکسلی به نظر می‌رسند. بخشی از دلیلی که وب قادر به دیدن این اجرام دور است، استفاده از عدسی‌های گرانشی است—مناطقی از فضا-زمان با چنان جاذبه شدیدی که نور را خم می‌کنند و به ما امکان می‌دهند اجرام پشت آن‌ها را ببینیم. وقتی نور خم می‌شود، برای تلسکوپ‌هایی مانند وب بازتجمع و بزرگ‌نمایی می‌شود.
پستها
.png)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر