مرگ اخیر رئیس‌جمهور جیمی کارتر توجه‌ها را بار دیگر به دوره‌ای ناخوشایند در تاریخ آمریکا جلب کرده است، زمانی که این کشور و خودروهایش در تلاش بودند تا خود را با فشارهای عظیم سیاسی، فرهنگی، زیست‌محیطی و اقتصادی تطبیق دهند. فقط نگاهی به این کادیلاک فلیتوود بروهام که به‌طور کامل حفظ شده است بیندازید تا متوجه منظور ما شوید.
این خودرو که در سال ۱۹۷۶ ساخته شده است—سال پیروزی کارتر در تنها انتخابات ریاست‌جمهوری‌اش و آخرین سال قبل از اینکه جنرال موتورز برنامه‌ای رادیکال برای کوچک‌سازی خودروهایش آغاز کند و وزن و ابعاد بزرگ‌ترین خودروهایش را کاهش دهد—نمایانگر آخرین نمونه‌های کادیلاک‌های لوکس به سبک قدیمی است.
ما مطمئن هستیم که از طریق تصاویر می‌توانید ایده‌ای کلی از بزرگی این خودرو به دست آورید، اما برای اطمینان بیشتر، چند عدد ارائه می‌دهیم تا این موضوع را تقویت کنیم. فلیتوود بر روی یک فاصله محور عظیم ۱۳۳ اینچی (۳.۴ متری) قرار داشت و از یک سپر ضربه‌گیر ۵ مایل بر ساعتی (۸ کیلومتر بر ساعتی) به شکل گاردریل تا سپر دیگر، ۲۳۳.۷ اینچ (۵.۹ متر) طول داشت—یعنی به اندازه یک رولزرویس فانتوم LWB مدرن. این خودرو به بزرگی کادیلاک‌هایی بود که برای افرادی طراحی شده بود که قصد داشتند خودشان رانندگی کنند، نه اینکه این کار را به راننده‌ای واگذار کنند.
موتور V8 زیر کاپوت به اندازه یک زمین فوتبال نیز بسیار بزرگ بود و حجم آن ۸.۲ لیتر بود. اما با توجه به نسبت تراکم ضعیف ۸.۵:۱ که برای بنزین کم‌سرب مناسب بود، تجهیزات ابتدایی کنترل آلایندگی و اگزوز تکی که توسط جنرال موتورز الزامی شده بود (حتی کوروت و ترنس‌ام در سال ۷۶ از اگزوز تکی استفاده می‌کردند)، این موتور تنها ۱۹۰ اسب‌بخار (۱۹۳ اسب بخار متریک) قدرت تولید می‌کرد.
خوشبختانه، با توجه به وزن بیش از ۵۳۰۰ پوندی (۲۴۰۰ کیلوگرمی) این خودرو، موتور V8 همچنان گشتاور قابل توجه ۳۶۰ پوند-فوت (۴۸۸ نیوتن‌متر) را از تنها ۲۰۰۰ دور در دقیقه تولید می‌کرد که آن را از طریق جعبه‌دنده اتوماتیک سه‌سرعته با دنده‌گردان ستونی به چرخ‌های عقب منتقل می‌کرد. بنابراین، انتظار نداریم که این خودرو به سرعت Blackwing باشد—حدس می‌زنیم حدود ۱۲-۱۳ ثانیه طول بکشد تا به سرعت ۶۰ مایل بر ساعت (۹۷ کیلومتر بر ساعت) برسد—اما به هر حال، این دوره‌ای بود که محدودیت سرعت ۵۵ مایل بر ساعت (۸۹ کیلومتر بر ساعت) اعمال می‌شد.