بیشتر خودروهای الکتریکی مدرن از یک موتور الکتریکی استفاده می‌کنند که به اکسل جلو یا عقب نیرو می‌دهد — اگر خودرو مجهز به سیستم تمام‌چرخ‌محرک و دو موتوره باشد به هر دومحور نیرو را منتقل می کند. این سیستم به خوبی کار می‌کند، اما کارآمدترین راه‌حل ممکن نیست، زیرا انرژی (و در نتیجه برد باتری) به دلیل اصطکاک مکانیکی از طریق گیربکس، میل‌گاردان و سایر اجزا از دست می‌رود.
علاوه بر این، طراحان و مهندسان خودرو تا حدی در نحوه چیدمان اجزای خودروهای جدید محدود هستند، زیرا باید لوله‌کشی‌های لازم برای یک سیستم محرکه الکتریکی حجیم را در فضای محدود خودرو جای دهند.
تحول بزرگ بعدی در دنیای خودروهای الکتریکی، معرفی فناوری موتور درون‌چرخی (In-Wheel Motor یا IWM) است. این فناوری دهه‌هاست که وجود دارد، اما مدت‌ها زمان برده تا به نقطه‌ای برسد که بتوان آن را به‌صورت مقرون‌به‌صرفه و عملی در خودروهای تولیدی به کار گرفت.
فناوری موتور درون‌چرخی (In-Wheel Motor) تاکنون برای خودروهای تولید انبوه، بسیار گران‌قیمت، کم‌توان و حجیم در نظر گرفته می‌شد. دلیل این امر آن است که مقدار زیادی وزن در ناحیه‌ای (چرخ‌ها) قرار می‌گیرد که باید تا حد امکان سبک باشد — مفهومی که توسط متخصصان خودرو به عنوان «جرم فنربندی‌نشده» (Unsprung Mass) شناخته می‌شود. این اصطلاح به هر چیزی اشاره دارد که توسط سیستم تعلیق خودرو پشتیبانی نمی‌شود.
این مفهوم نقش کلیدی در نحوه عملکرد و هندلینگ خودرو ایفا می‌کند، اما شرکت Donut Lab ادعا می‌کند که آخرین فناوری موتور آن‌ها می‌تواند به وزن تنها ۴۰ کیلوگرم برسد و در عین حال، نسبت قدرت به وزنی ارائه دهد که به مراتب از هر چیزی که در حال حاضر در بازار وجود دارد، پیشی می‌گیرد. در این صورت، مسئله جرم فنربندی‌نشده (Unsprung Mass) به موضوعی بی‌اهمیت تبدیل می‌شود.
مارکو لهتیماکی (Marko Lehtimäki)، مدیرعامل این شرکت، می‌گوید که یک نسخه ۲۱ اینچی با استانداردهای خودرویی می‌تواند قدرتی شگفت‌انگیز معادل ۶۳۰ کیلووات (۸۴۵ اسب بخار) تولید کند. اگر این رقم را در چهار ضرب کنید، نسل بعدی سوپرکارها به راحتی می‌توانند ۳۳۸۰ اسب بخار قدرت تولید کنند — البته اگر سازندگان بتوانند راهی برای انتقال این قدرت به جاده پیدا کنند.