مدتی پیش، مردی به نام استاکتون راش با بردن مشتریان ثروتمند به زیر آب در زیردریایی «آزمایشی» خود ثروتمند میشد. شرکت او، اوشنگیت، با جذب مشتریان ثروتمند و بردن آنها به محل غرقشدگی کشتی تایتانیک در زیر آب، درآمدزایی میکرد. نقش راش در این کسبوکار زمانی به پایان رسید که او و چندین مشتری پرداختکننده توسط زیردریایی خودش کشته شدند، زیردریایی که احتمالاً به دلیل نقصهای ساختاری در بدنهاش فروپاشید.
فاجعه اوشنگیت سایهای تاریک بر صنعت گردشگری زیر آب انداخت، صنعتی که پیش از این حادثه مرگبار، برای بیشتر آمریکاییها نسبتاً ناشناخته بود. با این حال، بسیاری از پروژههای زیردریایی بخش خصوصی همچنان به پیش میروند و یکی از آنها DEEP نام دارد.
هدف اصلی DEEP ایجاد یک سکونتگاه دائمی زیر آب برای اهداف علمی و اکتشافی است. این تلاش به دنبال فاصله گرفتن قابل توجه از شرکتهایی مانند اوشنگیت است که متهم شدهاند برای کسب سود و صرفهجویی در هزینهها، مقررات را دور زده و از استانداردها کاستهاند. در مقابل، DEEP در حال حاضر با یک سازمان اعتباربخشی بینالمللی به نام Det Norske Veritas (DNV) همکاری میکند تا اطمینان حاصل کند که وسایل و سازههای زیردریاییاش از مقررات ایمنی مستحکم و تثبیتشده پیروی میکنند. این سازمان میگوید هدف اصلیاش تمرکز بر گردشگری نیست، بلکه ایجاد یک پایگاه آبی است که انسانها بتوانند از طریق آن درک خود از اقیانوس را افزایش دهند.
مایک شاکلفورد، مدیر عملیات DEEP، اخیراً به گاردین گفته است: «هدف این است که برای همیشه در اقیانوس زندگی کنیم. اینکه سکونتگاههای دائمی انسانی در تمام اقیانوسهای جهان داشته باشیم.»
دستاوردهای فناورانه لازم برای تحقق این هدف بلندپروازانه شامل ایجاد زیردریاییهای جدید (که شرکت آنها را «سنتینل» مینامد) و شبکهای از پایگاههای زیردریایی است. DEEP وبسایت خود را دارد که در آن میتوانید گزارشهایی نسبتاً باز و شفاف از فرآیندها و مشکلات مهندسی مختلف آن را مشاهده کنید. این شرکت در حال حاضر یک پایگاه عملیاتی در گلاسترشایر، شهری در غرب انگلستان نزدیک به مرز ولز، دارد. در آنجا، شرکت دریاچهای به عمق ۸۰ متر دارد که میتواند وسایل زیردریایی خود را در آن آزمایش کند و چشمانداز خود را برای تمدن آبی بسازد. این پایگاه همچنین یک «مدرسه آموزشي» دارد که در آن دانشمندان شرکتکننده میتوانند آموزش ببینند که چگونه در محیطهای زیر آب زندگی و کار کنند.