شورولت 409 انقدر سریع بود که برایش ترانه می خواندند

 طرفداران خودروهای عضلانی تا مدتها پس از خشک شدن چاههای نفت جهان، همچنان در این بحث خواهند کرد که چه کسی اولین بود.

آیا اولدزموبایل با راکت ۸۸ پیشگام بود؟ یا شاید کرایسلر با مدل‌های سری حروفی خود؟ یا پونتیاک جیتی‌او؟ می‌توان برای هر یک از این خودروها و بسیاری دیگر استدلال کرد، اما یکی از ماشین‌هایی که ادعای واقعی برای آغاز عصر طلایی خودروهای عضلانی را دارد، شورولت ۴۰۹ است.

۴۰۹ نه یک مدل مستقل، بلکه یک گزینه موتور برای سدان فول‌سایز شورولت بود که در سال ۱۹۶۱ کاملاً جدید طراحی شده بود. موتور ۳۴۸ اینچی (۵.۷ لیتری) V8 این برند با تنظیم سه کاربراتور، ۳۵۰ اسب بخار (۳۵۵ اسب متری) قدرت تولید می‌کرد، اما انتخاب گزینه ۴۰۹، ظرفیت را به ۴۰۹ اینچ مکعب (۶.۷ لیتر) افزایش داد و با نسبت تراکم ۱۱.۲۵:۱، پیستون‌های آلومینیومی فورج شده، سوپاپ‌های مکانیکی و خروجی ۳۶۰ اسب بخار (۳۶۵ اسب متری) همراه بود. در این مدل، گیربکس چهارسرعته دستی اجباری بود.

یک سال بعد، با میل‌بنگ و سرسیلندرهای جدید، موتور ۴۰۹ با یک کاربراتور چهاردهنه، ۳۸۰ اسب بخار (۳۸۵ اسب متری) قدرت تولید می‌کرد. اما پرداخت ۶۰ دلار اضافه برای دو کاربراتور کارتر چهاردهنه، خروجی را به ۴۰۹ اسب بخار (۴۱۵ اسب متری) می‌رساند—یعنی ۱ اسب بخار به ازای هر اینچ مکعب، همان وعده‌ای که شورولت اولین بار در سال ۱۹۵۷ با موتور تزریق مستقیم ۲۸۳ اینچی داده بود.

البته این اعداد بر اساس قدرت ناخالص هستند (دیترویت از سال ۱۹۷۲ به اعداد خالص واقع‌بینانه‌تر روی آورد)، اما ۴۰۹ در زمان خود بسیار سریع بود و حتی امروز هم می‌تواند برخی خودروهای مدرن را شرمنده کند. شتاب ۰ تا ۶۰ مایل بر ساعت (۹۷ کیلومتر بر ساعت) در کمتر از ۷ ثانیه به صورت استاندارد ممکن بود، و رانندگان آماتور به زودی متوجه شدند که با کمی تنظیمات، می‌توانند در مسیر یک‌چهارم مایل به زمان‌های ۱۳ ثانیه‌ای دست یابند. ۴۰۹ آنقدر انقلابی بود که گروه بیچ بویز ترانه‌ای دربارهٔ آن ساخت و این آهنگ موجی از ترانه‌های پاپ مرتبط با خودرو را توسط آن‌ها و سایر گروه‌ها به راه انداخت.

برخلاف خودروهای عضلانی اواخر دهه ۱۹۶۰ که با اسپویلرها و گرافیک‌های پرزرق‌وبرق قابلیت‌های خود را فریاد می‌زدند و عمدتاً بر پایه خودروهای سایز متوسط بودند، پیشگامان خودروهای عضلانی فول‌سایز مانند ۴۰۹، مظهر ظرافت و پنهان‌کاری بودند—تنها با نشان‌های کوچک «۴۰۹» روی گلگیرهای جلو. حتی می‌شد این موتور را در یک سدان چهاردر یا استیشن نیز سفارش داد، البته کوپه سقف حبابی مانند نمونه‌ای که در حراجی مِیکام ایندی در ماه مه عرضه می‌شود، امروز مورد توجه اکثر علاقه‌مندان است.

این مدل خاص، پکیج پنل‌های آلومینیومی فوق‌نادر یا تریم شاخص SS را ندارد، اما دارای کاربراتورهای دوقلو (دوال‌کواد) محبوب، گیربکس چهارسرعته دستی (در سال ۱۹۶۲ گیربکس سه‌سرعته استاندارد بود) است و بدون رزرو قیمت به فروش گذاشته شده است.