پس از ۲۵ سال برخورد دادن هسته‌های طلای پرانرژی با یکدیگر، برخورددهنده نسبیتی یون سنگین (RHIC) در آزمایشگاه ملی بروکهیون در حال خداحافظی است—البته نه با چکمه، بلکه با آهنرباهای ابررسانای خود.
آخرین دوره عملیاتی RHIC—بیست‌وپنجمین اجرای آن—این هفته در لانگ آیلند آغاز شد و این برخورددهنده کهنه‌کار جای خود را به برخورددهنده الکترون-یون (EIC) در آزمایشگاه بروکهیون خواهد داد. در طول سال ۲۰۲۵، فیزیکدانان RHIC آخرین داده‌های خود را درباره پلاسمای کوارک-گلون—همان سوپ ذراتی که در نخستین لحظات پس از مه‌بانگ (Big Bang) وجود داشت—جمع‌آوری خواهند کرد.
جیمز دانلوپ، معاون دپارتمان فیزیک هسته‌ای در بروکهیون، در مصاحبه‌ای با Gizmodo گفت:
«ایده اصلی RHIC این بود که برای اولین بار در زمین، ماده‌ای را بازسازی کنیم که تنها چند میکروثانیه پس از مه‌بانگ در جهان وجود داشت: پلاسمای کوارک-گلون، و ما موفق شدیم این کار را انجام دهیم.»
«این یکی از میراث‌های بزرگ RHIC است، اما نکته جالب‌تر این بود که خواص این پلاسما کاملاً متفاوت از آن چیزی بود که انتظار داشتیم.»
دانلوپ در ادامه توضیح داد:
«وقتی آب را می‌جوشانید، انتظار ندارید چیزی بسازید که از خود آب هم مایع‌تر باشد، درست است؟ اما این دقیقاً همان چیزی است که ما کشف کردیم: پلاسمای کوارک-گلون کامل‌ترین مایعی است که تاکنون شناخته‌ایم.»
در آخرین اجرای RHIC، برخورد هسته‌های طلای پرانرژی با انرژی ۲۰۰ میلیارد الکترون‌ولت اولویت اصلی خواهد بود. این برخوردها تا ژوئن ادامه خواهند داشت و پس از آن، برای جلوگیری از آزمایش در گرمای طاقت‌فرسای تابستان، برخورددهنده در ماه‌های جولای و آگوست متوقف خواهد شد.